بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
إِنَّا أَرْسَلْنَا نُوحًا إِلَى قَوْمِهِ أَنْ أَنذِرْ قَوْمَكَ مِن قَبْلِ أَن يَأْتِيَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ﴿1﴾
ما نوح را به سوى قومش فرستاديم و گفتيم: «قوم خود را انذار کن پيش از آنکه عذاب دردناک به سراغشان آيد!»﴿1﴾
قَالَ يَا قَوْمِ إِنِّي لَكُمْ نَذِيرٌ مُّبِينٌ﴿2﴾
گفت: «اى قوم! من براى شما بيمدهنده آشکارى هستم،﴿2﴾
أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ وَاتَّقُوهُ وَأَطِيعُونِ﴿3﴾
که خدا را پرستش کنيد و از مخالفت او بپرهيزيد و مرا اطاعت نماييد!﴿3﴾
يَغْفِرْ لَكُم مِّن ذُنُوبِكُمْ وَيُؤَخِّرْكُمْ إِلَى أَجَلٍ مُّسَمًّى إِنَّ أَجَلَ اللَّهِ إِذَا جَاء لَا يُؤَخَّرُ لَوْ كُنتُمْ تَعْلَمُونَ﴿4﴾
اگر چنين کنيد، خدا گناهانتان را مىآمرزد و تا زمان معيّنى شما را عمر مىدهد؛ زيرا هنگامى که اجل الهى فرا رسد، تأخيرى نخواهد داشت اگر مىدانستيد!»﴿4﴾
قَالَ رَبِّ إِنِّي دَعَوْتُ قَوْمِي لَيْلًا وَنَهَارًا﴿5﴾
(نوح) گفت: «پروردگارا! من قوم خود را شب و روز (بسوى تو) دعوت کردم،﴿5﴾
فَلَمْ يَزِدْهُمْ دُعَائِي إِلَّا فِرَارًا﴿6﴾
امّا دعوت من چيزى جز فرار از حقّ بر آنان نيفزود!﴿6﴾
وَإِنِّي كُلَّمَا دَعَوْتُهُمْ لِتَغْفِرَ لَهُمْ جَعَلُوا أَصَابِعَهُمْ فِي آذَانِهِمْ وَاسْتَغْشَوْا ثِيَابَهُمْ وَأَصَرُّوا وَاسْتَكْبَرُوا اسْتِكْبَارًا﴿7﴾
و من هر زمان آنها را دعوت کردم که (ايمان بياورند و) تو آنها را بيامرزى، انگشتان خويش را در گوشهايشان قرار داده و لباسهايشان را بر خود پيچيدند، و در مخالفت اصرار ورزيدند و به شدّت استکبار کردند!﴿7﴾
ثُمَّ إِنِّي دَعَوْتُهُمْ جِهَارًا﴿8﴾
سپس من آنها را با صداى بلند (به اطاعت فرمان تو) دعوت کردم،﴿8﴾
ثُمَّ إِنِّي أَعْلَنتُ لَهُمْ وَأَسْرَرْتُ لَهُمْ إِسْرَارًا﴿9﴾
سپس آشکارا و نهان (حقيقت توحيد و ايمان را) براى آنان بيان داشتم!﴿9﴾
فَقُلْتُ اسْتَغْفِرُوا رَبَّكُمْ إِنَّهُ كَانَ غَفَّارًا﴿10﴾
به آنها گفتم: «از پروردگار خويش آمرزش بطلبيد که او بسيار آمرزنده است…﴿10﴾
يُرْسِلِ السَّمَاء عَلَيْكُم مِّدْرَارًا﴿11﴾
تا بارانهاى پربرکت آسمان را پى در پى بر شما فرستد،﴿11﴾
وَيُمْدِدْكُمْ بِأَمْوَالٍ وَبَنِينَ وَيَجْعَل لَّكُمْ جَنَّاتٍ وَيَجْعَل لَّكُمْ أَنْهَارًا﴿12﴾
و شما را با اموال و فرزندان فراوان کمک کند و باغهاى سرسبز و نهرهاى جارى در اختيارتان قرار دهد!﴿12﴾
مَّا لَكُمْ لَا تَرْجُونَ لِلَّهِ وَقَارًا﴿13﴾
چرا شما براى خدا عظمت قائل نيستيد؟!﴿13﴾
وَقَدْ خَلَقَكُمْ أَطْوَارًا﴿14﴾
در حالى که شما را در مراحل مختلف آفريد (تا از نطفه به انسان کامل رسيديد)!﴿14﴾
أَلَمْ تَرَوْا كَيْفَ خَلَقَ اللَّهُ سَبْعَ سَمَاوَاتٍ طِبَاقًا﴿15﴾
آيا نمىدانيد چگونه خداوند هفت آسمان را يکى بالاى ديگرى آفريده است،﴿15﴾
وَجَعَلَ الْقَمَرَ فِيهِنَّ نُورًا وَجَعَلَ الشَّمْسَ سِرَاجًا﴿16﴾
و ماه را در ميان آسمانها مايه روشنايى، و خورشيد را چراغ فروزانى قرار داده است؟!﴿16﴾
وَاللَّهُ أَنبَتَكُم مِّنَ الْأَرْضِ نَبَاتًا﴿17﴾
و خداوند شما را همچون گياهى از زمين رويانيد،﴿17﴾
ثُمَّ يُعِيدُكُمْ فِيهَا وَيُخْرِجُكُمْ إِخْرَاجًا﴿18﴾
سپس شما را به همان زمين بازمىگرداند، و بار ديگر شما را خارج مىسازد!﴿18﴾
وَاللَّهُ جَعَلَ لَكُمُ الْأَرْضَ بِسَاطًا﴿19﴾
و خداوند زمين را براى شما فرش گستردهاى قرار داد…﴿19﴾
لِتَسْلُكُوا مِنْهَا سُبُلًا فِجَاجًا﴿20﴾
تا از راههاى وسيع و درههاى آن بگذريد (و به هر جا مىخواهيد برويد)!»﴿20﴾
قَالَ نُوحٌ رَّبِّ إِنَّهُمْ عَصَوْنِي وَاتَّبَعُوا مَن لَّمْ يَزِدْهُ مَالُهُ وَوَلَدُهُ إِلَّا خَسَارًا﴿21﴾
نوح (بعد از نوميدى از هدايت آنان) گفت: «پروردگارا! آنها نافرمانى من کردند و از کسانى پيروى نمودند که اموال و فرزندانشان چيزى جز زيانکارى بر آنها نيفزوده است!﴿21﴾
وَمَكَرُوا مَكْرًا كُبَّارًا﴿22﴾
و (اين رهبران گمراه) مکر عظيمى به کار بردند…﴿22﴾
وَقَالُوا لَا تَذَرُنَّ آلِهَتَكُمْ وَلَا تَذَرُنَّ وَدًّا وَلَا سُوَاعًا وَلَا يَغُوثَ وَيَعُوقَ وَنَسْرًا﴿23﴾
و گفتند: دست از خدايان و بتهاى خود برنداريد (به خصوص) بتهاى «وَد»، «سواع»، «يغوث»، «يعوق» و «نسر» را رها نکنيد!﴿23﴾
وَقَدْ أَضَلُّوا كَثِيرًا وَلَا تَزِدِ الظَّالِمِينَ إِلَّا ضَلَالًا﴿24﴾
و آنها گروه بسيارى را گمراه کردند! خداوندا، ظالمان را جز ضلالت ميفزا!»﴿24﴾
مِمَّا خَطِيئَاتِهِمْ أُغْرِقُوا فَأُدْخِلُوا نَارًا فَلَمْ يَجِدُوا لَهُم مِّن دُونِ اللَّهِ أَنصَارًا﴿25﴾
(آرى، سرانجام) همگى بخاطر گناهانشان غرق شدند و در آتش دوزخ وارد گشتند، و جز خدا ياورانى براى خود نيافتند!﴿25﴾
وَقَالَ نُوحٌ رَّبِّ لَا تَذَرْ عَلَى الْأَرْضِ مِنَ الْكَافِرِينَ دَيَّارًا﴿26﴾
نوح گفت: «پروردگارا! هيچ يک از کافران را بر روى زمين باقى مگذار!﴿26﴾
إِنَّكَ إِن تَذَرْهُمْ يُضِلُّوا عِبَادَكَ وَلَا يَلِدُوا إِلَّا فَاجِرًا كَفَّارًا﴿27﴾
چرا که اگر آنها را باقى بگذارى، بندگانت را گمراه مىکنند و جز نسلى فاجر و کافر به وجود نمىآورند!﴿27﴾
رَبِّ اغْفِرْ لِي وَلِوَالِدَيَّ وَلِمَن دَخَلَ بَيْتِيَ مُؤْمِنًا وَلِلْمُؤْمِنِينَ وَالْمُؤْمِنَاتِ وَلَا تَزِدِ الظَّالِمِينَ إِلَّا تَبَارًا﴿28﴾
پروردگارا! مرا، و پدر و مادرم و تمام کسانى را که با ايمان وارد خانه من شدند، و جميع مردان و زنان باايمان را بيامرز؛ و ظالمان را جز هلاکت ميفزا!»﴿28﴾