بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
وَيْلٌ لِّلْمُطَفِّفِينَ﴿1﴾
واى بر کمفروشان!﴿1﴾
الَّذِينَ إِذَا اكْتَالُواْ عَلَى النَّاسِ يَسْتَوْفُونَ﴿2﴾
آنان که وقتى براى خود پيمانه مىکنند، حق خود را بطور کامل مىگيرند؛﴿2﴾
وَإِذَا كَالُوهُمْ أَو وَّزَنُوهُمْ يُخْسِرُونَ﴿3﴾
امّا هنگامى که مىخواهند براى ديگران پيمانه يا وزن کنند، کم مىگذارند!﴿3﴾
أَلَا يَظُنُّ أُولَئِكَ أَنَّهُم مَّبْعُوثُونَ﴿4﴾
آيا آنها گمان نمىکنند که برانگيخته مىشوند،﴿4﴾
لِيَوْمٍ عَظِيمٍ﴿5﴾
در روزى بزرگ؛﴿5﴾
يَوْمَ يَقُومُ النَّاسُ لِرَبِّ الْعَالَمِينَ﴿6﴾
روزى که مردم در پيشگاه پروردگار جهانيان مىايستند.﴿6﴾
كَلَّا إِنَّ كِتَابَ الفُجَّارِ لَفِي سِجِّينٍ﴿7﴾
چنين نيست که آنها (درباره قيامت) مىپندارند، به يقين نامه اعمال بدکاران در «سجّين» است!﴿7﴾
وَمَا أَدْرَاكَ مَا سِجِّينٌ﴿8﴾
تو چه مىدانى «سجّين» چيست؟﴿8﴾
كِتَابٌ مَّرْقُومٌ﴿9﴾
نامهاى است رقم زده شده و سرنوشتى است حتمى!﴿9﴾
وَيْلٌ يَوْمَئِذٍ لِّلْمُكَذِّبِينَ﴿10﴾
واى در آن روز بر تکذيبکنندگان!﴿10﴾
الَّذِينَ يُكَذِّبُونَ بِيَوْمِ الدِّينِ﴿11﴾
همانها که روز جزا را انکار مىکنند.﴿11﴾
وَمَا يُكَذِّبُ بِهِ إِلَّا كُلُّ مُعْتَدٍ أَثِيمٍ﴿12﴾
تنها کسى آن را انکار مىکند که متجاوز و گنهکار است!﴿12﴾
إِذَا تُتْلَى عَلَيْهِ آيَاتُنَا قَالَ أَسَاطِيرُ الْأَوَّلِينَ﴿13﴾
(همان کسى که) وقتى آيات ما بر او خوانده مىشود مىگويد: «اين افسانههاى پيشينيان است!»﴿13﴾
كَلَّا بَلْ رَانَ عَلَى قُلُوبِهِم مَّا كَانُوا يَكْسِبُونَ﴿14﴾
چنين نيست که آنها مىپندارند، بلکه اعمالشان چون زنگارى بر دلهايشان نشسته است!﴿14﴾
كَلَّا إِنَّهُمْ عَن رَّبِّهِمْ يَوْمَئِذٍ لَّمَحْجُوبُونَ﴿15﴾
چنين نيست که مىپندارند، بلکه آنها در آن روز از پروردگارشان محجوبند!﴿15﴾
ثُمَّ إِنَّهُمْ لَصَالُو الْجَحِيمِ﴿16﴾
سپس آنها به يقين وارد دوزخ مىشوند!﴿16﴾
ثُمَّ يُقَالُ هَذَا الَّذِي كُنتُم بِهِ تُكَذِّبُونَ﴿17﴾
بعد به آنها گفته مىشود: «اين همان چيزى است که آن را انکار مىکرديد!»﴿17﴾
كَلَّا إِنَّ كِتَابَ الْأَبْرَارِ لَفِي عِلِّيِّينَ﴿18﴾
چنان نيست که آنها (درباره معاد) مىپندارند، بلکه نامه اعمال نيکان در «عليّين» است!﴿18﴾
وَمَا أَدْرَاكَ مَا عِلِّيُّونَ﴿19﴾
و تو چه مىدانى «عليّين» چيست!﴿19﴾
كِتَابٌ مَّرْقُومٌ﴿20﴾
نامهاى است رقمخورده و سرنوشتى است قطعى،﴿20﴾
يَشْهَدُهُ الْمُقَرَّبُونَ﴿21﴾
که مقربان شاهد آنند!﴿21﴾
إِنَّ الْأَبْرَارَ لَفِي نَعِيمٍ﴿22﴾
مسلّماً نيکان در انواع نعمتاند:﴿22﴾
عَلَى الْأَرَائِكِ يَنظُرُونَ﴿23﴾
بر تختهاى زيباى بهشتى تکيه کرده و (به زيباييهاى بهشت) مىنگرند!﴿23﴾
تَعْرِفُ فِي وُجُوهِهِمْ نَضْرَةَ النَّعِيمِ﴿24﴾
در چهرههايشان طراوت و نشاط نعمت را مىبينى و مىشناسى!﴿24﴾
يُسْقَوْنَ مِن رَّحِيقٍ مَّخْتُومٍ﴿25﴾
آنها از شراب (طهور) زلال دستنخورده و سربستهاى سيراب مىشوند!﴿25﴾
خِتَامُهُ مِسْكٌ وَفِي ذَلِكَ فَلْيَتَنَافَسِ الْمُتَنَافِسُونَ﴿26﴾
مهرى که بر آن نهاده شده از مشک است؛ و در اين نعمتهاى بهشتى راغبان بايد بر يکديگر پيشى گيرند!﴿26﴾
وَمِزَاجُهُ مِن تَسْنِيمٍ﴿27﴾
اين شراب (طهور) آميخته با «تسنيم» است،﴿27﴾
عَيْنًا يَشْرَبُ بِهَا الْمُقَرَّبُونَ﴿28﴾
همان چشمهاى که مقرّبان از آن مىنوشند.﴿28﴾
إِنَّ الَّذِينَ أَجْرَمُوا كَانُواْ مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا يَضْحَكُونَ﴿29﴾
بدکاران (در دنيا) پيوسته به مؤمنان مىخنديدند،﴿29﴾
وَإِذَا مَرُّواْ بِهِمْ يَتَغَامَزُونَ﴿30﴾
و هنگامى که از کنارشان مىگذشتند آنان را با اشاره تمسخر مىکردند،﴿30﴾
وَإِذَا انقَلَبُواْ إِلَى أَهْلِهِمُ انقَلَبُواْ فَكِهِينَ﴿31﴾
و چون به سوى خانواده خود بازمىگشتند مسرور و خندان بودند،﴿31﴾
وَإِذَا رَأَوْهُمْ قَالُوا إِنَّ هَؤُلَاء لَضَالُّونَ﴿32﴾
و هنگامى که آنها را مىديدند مىگفتند: «اينها گمراهانند!»﴿32﴾
وَمَا أُرْسِلُوا عَلَيْهِمْ حَافِظِينَ﴿33﴾
در حالى که هرگز مأمور مراقبت و متکفّل آنان [= مؤمنان] نبودند!﴿33﴾
فَالْيَوْمَ الَّذِينَ آمَنُواْ مِنَ الْكُفَّارِ يَضْحَكُونَ﴿34﴾
ولى امروز مؤمنان به کفار مىخندند،﴿34﴾
عَلَى الْأَرَائِكِ يَنظُرُونَ﴿35﴾
در حالى که بر تختهاى آراسته بهشتى نشسته و (به سرنوشت شوم آنها) مىنگرند!﴿35﴾
هَلْ ثُوِّبَ الْكُفَّارُ مَا كَانُوا يَفْعَلُونَ﴿36﴾
آيا (با اين حال) کافران پاداش اعمال خود را گرفتند؟!﴿36﴾