بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
حم﴿1﴾
حم.﴿1﴾
عسق﴿2﴾
عسق.﴿2﴾
كَذَلِكَ يُوحِي إِلَيْكَ وَإِلَى الَّذِينَ مِن قَبْلِكَ اللَّهُ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ﴿3﴾
اين گونه خداوند عزيز و حکيم به تو و پيامبرانى که پيش از تو بودند وحى مىکند.﴿3﴾
لَهُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الْأَرْضِ وَهُوَ الْعَلِيُّ الْعَظِيمُ﴿4﴾
آنچه در آسمانها و آنچه در زمين است از آن اوست؛ و او بلندمرتبه و بزرگ است!﴿4﴾
تَكَادُ السَّمَاوَاتُ يَتَفَطَّرْنَ مِن فَوْقِهِنَّ وَالْمَلَائِكَةُ يُسَبِّحُونَ بِحَمْدِ رَبِّهِمْ وَيَسْتَغْفِرُونَ لِمَن فِي الْأَرْضِ أَلَا إِنَّ اللَّهَ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ﴿5﴾
نزديک است آسمانها (بخاطر نسبتهاى نارواى مشرکان) از بالا متلاشى شوند و فرشتگان پيوسته تسبيح و حمد پروردگارشان را بجا مىآورند و براى کسانى که در زمين هستند استغفار مىکنند؛ آگاه باشيد خداوند آمرزنده و مهربان است.﴿5﴾
وَالَّذِينَ اتَّخَذُوا مِن دُونِهِ أَولِيَاء اللَّهُ حَفِيظٌ عَلَيْهِمْ وَمَا أَنتَ عَلَيْهِم بِوَكِيلٍ﴿6﴾
کسانى که غير خدا را ولىّ خود انتخاب کردند، خداوند حساب همه اعمال آنها را نگه مىدارد؛ و تو مأمور نيستى که آنان را مجبور به قبول حقّ کنى!﴿6﴾
وَكَذَلِكَ أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ قُرْآنًا عَرَبِيًّا لِّتُنذِرَ أُمَّ الْقُرَى وَمَنْ حَوْلَهَا وَتُنذِرَ يَوْمَ الْجَمْعِ لَا رَيْبَ فِيهِ فَرِيقٌ فِي الْجَنَّةِ وَفَرِيقٌ فِي السَّعِيرِ﴿7﴾
و اين گونه قرآنى عربى [= فصيح و گويا] را بر تو وحى کرديم تا «امّالقرى» [= مکّه] و مردم پيرامون آن را انذار کنى و آنها را از روزى که همه خلايق در آن روز جمع مىشوند و شکّ و ترديد در آن نيست بترسانى؛ گروهى در بهشتند و گروهى در آتش سوزان!﴿7﴾
وَلَوْ شَاء اللَّهُ لَجَعَلَهُمْ أُمَّةً وَاحِدَةً وَلَكِن يُدْخِلُ مَن يَشَاء فِي رَحْمَتِهِ وَالظَّالِمُونَ مَا لَهُم مِّن وَلِيٍّ وَلَا نَصِيرٍ﴿8﴾
و اگر خدا مىخواست همه آنها را امّت واحدى قرار مىداد (و به زور هدايت مىکرد، ولى هدايت اجبارى سودى ندارد)؛ امّا خداوند هر کس را بخواهد در رحمتش وارد مىکند، و براى ظالمان ولىّ و ياورى نيست.﴿8﴾
أَمِ اتَّخَذُوا مِن دُونِهِ أَوْلِيَاء فَاللَّهُ هُوَ الْوَلِيُّ وَهُوَ يُحْيِي المَوْتَى وَهُوَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ﴿9﴾
آيا آنها غير از خدا را ولىّ خود برگزيدند؟! در حالى که «ولىّ» فقط خداوند است و اوست که مردگان را زنده مىکند، و اوست که بر هر چيزى تواناست!﴿9﴾
وَمَا اخْتَلَفْتُمْ فِيهِ مِن شَيْءٍ فَحُكْمُهُ إِلَى اللَّهِ ذَلِكُمُ اللَّهُ رَبِّي عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَإِلَيْهِ أُنِيبُ﴿10﴾
در هر چيز اختلاف کنيد، داوريش با خداست؛ اين است خداوند، پروردگار من، بر او توکّل کردهام و به سوى او بازمىگردم!﴿10﴾
فَاطِرُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ جَعَلَ لَكُم مِّنْ أَنفُسِكُمْ أَزْوَاجًا وَمِنَ الْأَنْعَامِ أَزْوَاجًا يَذْرَؤُكُمْ فِيهِ لَيْسَ كَمِثْلِهِ شَيْءٌ وَهُوَ السَّمِيعُ البَصِيرُ﴿11﴾
او آفريننده آسمانها و زمين است و از جنس شما همسرانى براى شما قرار داد و جفتهايى از چهارپايان آفريد؛ و شما را به اين وسيله [= بوسيله همسران]زياد مى کند؛ هيچ چيز همانند او نيست و او شنوا و بيناست!﴿11﴾
لَهُ مَقَالِيدُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ يَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَن يَشَاء وَيَقْدِرُ إِنَّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمٌ﴿12﴾
کليدهاى آسمانها و زمين از آن اوست؛ روزى را براى هر کس بخواهد گسترش مى دهد يا محدود مىسازد؛ او به همه چيز داناست.﴿12﴾
شَرَعَ لَكُم مِّنَ الدِّينِ مَا وَصَّى بِهِ نُوحًا وَالَّذِي أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ وَمَا وَصَّيْنَا بِهِ إِبْرَاهِيمَ وَمُوسَى وَعِيسَى أَنْ أَقِيمُوا الدِّينَ وَلَا تَتَفَرَّقُوا فِيهِ كَبُرَ عَلَى الْمُشْرِكِينَ مَا تَدْعُوهُمْ إِلَيْهِ اللَّهُ يَجْتَبِي إِلَيْهِ مَن يَشَاء وَيَهْدِي إِلَيْهِ مَن يُنِيبُ﴿13﴾
آيينى را براى شما تشريع کرد که به نوح توصيه کرده بود؛ و آنچه را بر تو وحى فرستاديم و به ابراهيم و موسى و عيسى سفارش کرديم اين بود که: دين را برپا داريد و در آن تفرقه ايجاد نکنيد! و بر مشرکان گران است آنچه شما آنان را به سويش دعوت مى کنيد! خداوند هر کس را بخواهد برمىگزيند، و کسى را که به سوى او بازگردد هدايت مىکند.﴿13﴾
وَمَا تَفَرَّقُوا إِلَّا مِن بَعْدِ مَا جَاءهُمُ الْعِلْمُ بَغْيًا بَيْنَهُمْ وَلَوْلَا كَلِمَةٌ سَبَقَتْ مِن رَّبِّكَ إِلَى أَجَلٍ مُّسَمًّى لَّقُضِيَ بَيْنَهُمْ وَإِنَّ الَّذِينَ أُورِثُوا الْكِتَابَ مِن بَعْدِهِمْ لَفِي شَكٍّ مِّنْهُ مُرِيبٍ﴿14﴾
آنان پراکنده نشدند مگر بعد از آنکه علم و آگاهى به سراغشان آمد؛ و اين تفرقه جويى بخاطر انحراف از حق( و عداوت و حسد) بود؛ و اگر فرمانى از سوى پروردگارت صادر نشده بود که تا سرآمد معيّنى (زنده و آزاد) باشند، در ميان آنها داورى مىشد؛ و کسانى که بعد از آنها وارثان کتاب شدند نسبت به آن در شک و ترديدند، شکى همراه با بدبينى!﴿14﴾
فَلِذَلِكَ فَادْعُ وَاسْتَقِمْ كَمَا أُمِرْتَ وَلَا تَتَّبِعْ أَهْوَاءهُمْ وَقُلْ آمَنتُ بِمَا أَنزَلَ اللَّهُ مِن كِتَابٍ وَأُمِرْتُ لِأَعْدِلَ بَيْنَكُمُ اللَّهُ رَبُّنَا وَرَبُّكُمْ لَنَا أَعْمَالُنَا وَلَكُمْ أَعْمَالُكُمْ لَا حُجَّةَ بَيْنَنَا وَبَيْنَكُمُ اللَّهُ يَجْمَعُ بَيْنَنَا وَإِلَيْهِ الْمَصِيرُ﴿15﴾
پس به همين خاطر تو نيز آنان را به سوى اين آيين واحد الهى دعوت کن و آنچنان که مأمور شدهاى استقامت نما، و از هوى و هوسهاى آنان پيروى مکن، و بگو: «به هر کتابى که خدا نازل کرده ايمان آوردهام و مأمورم در ميان شما عدالت کنم؛ خداوند پروردگار ما و شماست؛ نتيجه اعمال ما از آن ما است و نتيجه اعمال شما از آن شما، خصومت شخصى در ميان ما نيست؛ و خداوند ما و شما را در يکجا جمع مىکند، و بازگشت (همه) به سوى اوست!»﴿15﴾
وَالَّذِينَ يُحَاجُّونَ فِي اللَّهِ مِن بَعْدِ مَا اسْتُجِيبَ لَهُ حُجَّتُهُمْ دَاحِضَةٌ عِندَ رَبِّهِمْ وَعَلَيْهِمْ غَضَبٌ وَلَهُمْ عَذَابٌ شَدِيدٌ﴿16﴾
کسانى که (از روى لجاجت) درباره خدا بعد از پذيرفتن (و ايمان به) او، محاجّه مى کنند، دليلشان نزد پروردگارشان باطل و بىپايه است؛ و غضب بر آنهاست و عذابى شديد دارند.﴿16﴾
اللَّهُ الَّذِي أَنزَلَ الْكِتَابَ بِالْحَقِّ وَالْمِيزَانَ وَمَا يُدْرِيكَ لَعَلَّ السَّاعَةَ قَرِيبٌ﴿17﴾
خداوند کسى است که کتاب را بحق نازل کرد و ميزان (سنجش حق و باطل و خبر قيامت) را نيز؛ تو چه مىدانى شايد ساعت (قيام قيامت) نزديک باشد!﴿17﴾
يَسْتَعْجِلُ بِهَا الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِهَا وَالَّذِينَ آمَنُوا مُشْفِقُونَ مِنْهَا وَيَعْلَمُونَ أَنَّهَا الْحَقُّ أَلَا إِنَّ الَّذِينَ يُمَارُونَ فِي السَّاعَةِ لَفِي ضَلَالٍ بَعِيدٍ﴿18﴾
کسانى که به قيامت ايمان ندارند درباره آن شتاب مىکنند؛ ولى آنها که ايمان آوردهاند پيوسته از آن هراسانند، و مىدانند آن حق است؛ آگاه باشيد کسانى که در قيامت ترديد مىکنند، در گمراهى عميقى هستند.﴿18﴾
اللَّهُ لَطِيفٌ بِعِبَادِهِ يَرْزُقُ مَن يَشَاء وَهُوَ الْقَوِيُّ العَزِيزُ﴿19﴾
خداوند نسبت به بندگانش لطف (و آگاهى) دارد؛ هر کس را بخواهد روزى مىدهد و او قوّى و شکستناپذير است!﴿19﴾
مَن كَانَ يُرِيدُ حَرْثَ الْآخِرَةِ نَزِدْ لَهُ فِي حَرْثِهِ وَمَن كَانَ يُرِيدُ حَرْثَ الدُّنْيَا نُؤتِهِ مِنْهَا وَمَا لَهُ فِي الْآخِرَةِ مِن نَّصِيبٍ﴿20﴾
کسى که زراعت آخرت را بخواهد، به کشت او برکت و افزايش مىدهيم و بر محصولش مىافزاييم؛ و کسى که فقط کشت دنيا را بطلبد، کمى از آن به او مىدهيم امّا در آخرت هيچ بهرهاى ندارد!﴿20﴾
أَمْ لَهُمْ شُرَكَاء شَرَعُوا لَهُم مِّنَ الدِّينِ مَا لَمْ يَأْذَن بِهِ اللَّهُ وَلَوْلَا كَلِمَةُ الْفَصْلِ لَقُضِيَ بَيْنَهُمْ وَإِنَّ الظَّالِمِينَ لَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ﴿21﴾
آيا معبودانى دارند که بىاذن خداوند آيينى براى آنها ساختهاند؟! اگر مهلت معيّنى براى آنها نبود، در ميانشان داورى مىشد (و دستور عذاب صادر مىگشت) و براى ظالمان عذاب دردناکى است!﴿21﴾
تَرَى الظَّالِمِينَ مُشْفِقِينَ مِمَّا كَسَبُوا وَهُوَ وَاقِعٌ بِهِمْ وَالَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ فِي رَوْضَاتِ الْجَنَّاتِ لَهُم مَّا يَشَاؤُونَ عِندَ رَبِّهِمْ ذَلِكَ هُوَ الْفَضْلُ الكَبِيرُ﴿22﴾
(در آن روز) ستمگران را مىبينى که از اعمالى که انجام دادهاند سخت بيمناکند، ولى آنها را فرامىگيرد! امّا کسانى که ايمان آورده و کارهاى شايسته انجام دادهاند در باغهاى بهشتند و هر چه بخواهند نزد پروردگارشان براى آنها فراهم است؛ اين است فضل (و بخشش) بزرگ!﴿22﴾
ذَلِكَ الَّذِي يُبَشِّرُ اللَّهُ عِبَادَهُ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ قُل لَّا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى وَمَن يَقْتَرِفْ حَسَنَةً نَّزِدْ لَهُ فِيهَا حُسْنًا إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ شَكُورٌ﴿23﴾
اين همان چيزى است که خداوند بندگانش را که ايمان آورده و اعمال صالح انجام دادهاند به آن نويد مىدهد! بگو: «من هيچ پاداشى از شما بر رسالتم درخواست نمىکنم جز دوستداشتن نزديکانم [= اهل بيتم]؛ و هر کس کار نيکى انجام دهد ، بر نيکىاش مىافزاييم؛ چرا که خداوند آمرزنده و سپاسگزار است.﴿23﴾
أَمْ يَقُولُونَ افْتَرَى عَلَى اللَّهِ كَذِبًا فَإِن يَشَأِ اللَّهُ يَخْتِمْ عَلَى قَلْبِكَ وَيَمْحُ اللَّهُ الْبَاطِلَ وَيُحِقُّ الْحَقَّ بِكَلِمَاتِهِ إِنَّهُ عَلِيمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ﴿24﴾
آيا مىگويند: «او بر خدا دروغ بسته است»؟! در حالى که اگر خدا بخواهد بر قلب تو مُهر مىنهد (و اگر خلاف بگوئى قدرت اظهار اين آيات را از تو مىگيرد) و باطل را محو مىکند و حقّ را بفرمانش پابرجا مىسازد؛ چرا که او از آنچه درون سينههاست آگاه است.﴿24﴾
وَهُوَ الَّذِي يَقْبَلُ التَّوْبَةَ عَنْ عِبَادِهِ وَيَعْفُو عَنِ السَّيِّئَاتِ وَيَعْلَمُ مَا تَفْعَلُونَ﴿25﴾
او کسى است که توبه را از بندگانش مىپذيرد و بديها را مىبخشد، و آنچه را انجام مىدهيد مىداند.﴿25﴾
وَيَسْتَجِيبُ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَيَزِيدُهُم مِّن فَضْلِهِ وَالْكَافِرُونَ لَهُمْ عَذَابٌ شَدِيدٌ﴿26﴾
و درخواست کسانى را که ايمان آورده و کارهاى نيک انجام دادهاند مىپذيرد و از فضل خود بر آنها مىافزايد؛ امّا براى کافران عذاب شديدى است!﴿26﴾
وَلَوْ بَسَطَ اللَّهُ الرِّزْقَ لِعِبَادِهِ لَبَغَوْا فِي الْأَرْضِ وَلَكِن يُنَزِّلُ بِقَدَرٍ مَّا يَشَاء إِنَّهُ بِعِبَادِهِ خَبِيرٌ بَصِيرٌ﴿27﴾
هرگاه خداوند روزى را براى بندگانش وسعت بخشد، در زمين طغيان و ستم مىکنند؛ از اينرو بمقدارى که مىخواهد (و مصلحت مىداند) نازل مىکند، که نسبه به بندگانش آگاه و بيناست!﴿27﴾
وَهُوَ الَّذِي يُنَزِّلُ الْغَيْثَ مِن بَعْدِ مَا قَنَطُوا وَيَنشُرُ رَحْمَتَهُ وَهُوَ الْوَلِيُّ الْحَمِيدُ﴿28﴾
او کسى است که باران سودمند را پس از آنکه مأيوس شدند نازل مىکند و رحمت خويش را مىگستراند؛ و او ولىّ و (سرپرست) و ستوده است!﴿28﴾
وَمِنْ آيَاتِهِ خَلْقُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَثَّ فِيهِمَا مِن دَابَّةٍ وَهُوَ عَلَى جَمْعِهِمْ إِذَا يَشَاء قَدِيرٌ﴿29﴾
و از آيات اوست آفرينش آسمانها و زمين و آنچه از جنبندگان در آنها منتشر نموده؛ و او هرگاه بخواهد بر جمع آنها تواناست!﴿29﴾
وَمَا أَصَابَكُم مِّن مُّصِيبَةٍ فَبِمَا كَسَبَتْ أَيْدِيكُمْ وَيَعْفُو عَن كَثِيرٍ﴿30﴾
هر مصيبتى به شما رسد بخاطر اعمالى است که انجام دادهايد، و بسيارى را نيز عفو مىکند!﴿30﴾
وَمَا أَنتُم بِمُعْجِزِينَ فِي الْأَرْضِ وَمَا لَكُم مِّن دُونِ اللَّهِ مِن وَلِيٍّ وَلَا نَصِيرٍ﴿31﴾
و شما هرگز نمىتوانيد در زمين از قدرت خداوند فرار کنيد؛ و غير از خدا هيچ ولىّ و ياورى براى شما نيست.﴿31﴾
وَمِنْ آيَاتِهِ الْجَوَارِ فِي الْبَحْرِ كَالْأَعْلَامِ﴿32﴾
از نشانههاى او کشتيهايى است که در دريا همچون کوهها به نظر مىرسند!﴿32﴾
إِن يَشَأْ يُسْكِنِ الرِّيحَ فَيَظْلَلْنَ رَوَاكِدَ عَلَى ظَهْرِهِ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَاتٍ لِّكُلِّ صَبَّارٍ شَكُورٍ﴿33﴾
اگر او اراده کند، باد را ساکن مىسازد تا آنها بر پشت دريا بىحرکت بمانند؛ در اين نشانههايى است براى هر صبرکننده شکرگزار!﴿33﴾
أَوْ يُوبِقْهُنَّ بِمَا كَسَبُوا وَيَعْفُ عَن كَثِيرٍ﴿34﴾
يا اگر بخواهد آنها را بخاطر اعمالى که سرنشينانش مرتکب شدهاند نابود مىسازد؛ و در عين حال بسيارى را مىبخشد.﴿34﴾
وَيَعْلَمَ الَّذِينَ يُجَادِلُونَ فِي آيَاتِنَا مَا لَهُم مِّن مَّحِيصٍ﴿35﴾
کسانى که در آيات ما مجادله مىکنند بدانند هيچ گريزگاهى ندارند!﴿35﴾
فَمَا أُوتِيتُم مِّن شَيْءٍ فَمَتَاعُ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَمَا عِندَ اللَّهِ خَيْرٌ وَأَبْقَى لِلَّذِينَ آمَنُوا وَعَلَى رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ﴿36﴾
آنچه به شما عطا شده متاع زودگذر زندگى دنياست، و آنچه نزد خداست براى کسانى که ايمان آورده و بر پروردگارشان توکّل مىکنند بهتر و پايدارتر است.﴿36﴾
وَالَّذِينَ يَجْتَنِبُونَ كَبَائِرَ الْإِثْمِ وَالْفَوَاحِشَ وَإِذَا مَا غَضِبُوا هُمْ يَغْفِرُونَ﴿37﴾
همان کسانى که از گناهان بزرگ و اعمال زشت اجتناب مىورزند، و هنگامى که خشمگين شوند عفو مىکنند.﴿37﴾
وَالَّذِينَ اسْتَجَابُوا لِرَبِّهِمْ وَأَقَامُوا الصَّلَاةَ وَأَمْرُهُمْ شُورَى بَيْنَهُمْ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنفِقُونَ﴿38﴾
و کسانى که دعوت پروردگارشان را اجابت کرده و نماز را برپا مىدارند و کارهايشان به صورت مشورت در ميان آنهاست و از آنچه به آنها روزى دادهايم انفاق مىکنند،﴿38﴾
وَالَّذِينَ إِذَا أَصَابَهُمُ الْبَغْيُ هُمْ يَنتَصِرُونَ﴿39﴾
و کسانى که هرگاه ستمى به آنها رسد، (تسليم ظلم نمىشوند و) يارى مىطلبند!﴿39﴾
وَجَزَاء سَيِّئَةٍ سَيِّئَةٌ مِّثْلُهَا فَمَنْ عَفَا وَأَصْلَحَ فَأَجْرُهُ عَلَى اللَّهِ إِنَّهُ لَا يُحِبُّ الظَّالِمِينَ﴿40﴾
کيفر بدى، مجازاتى است همانند آن؛ و هر کس عفو و اصلاح کند، پاداش او با خداست؛ خداوند ظالمان را دوست ندارد!﴿40﴾
وَلَمَنِ انتَصَرَ بَعْدَ ظُلْمِهِ فَأُوْلَئِكَ مَا عَلَيْهِم مِّن سَبِيلٍ﴿41﴾
و کسى که بعد از مظلومشدن يارى طلبد، ايرادى بر او نيست؛﴿41﴾
إِنَّمَا السَّبِيلُ عَلَى الَّذِينَ يَظْلِمُونَ النَّاسَ وَيَبْغُونَ فِي الْأَرْضِ بِغَيْرِ الْحَقِّ أُوْلَئِكَ لَهُم عَذَابٌ أَلِيمٌ﴿42﴾
ايراد و مجازات بر کسانى است که به مردم ستم مىکنند و در زمين بناحق ظلم روا مىدارند؛ براى آنان عذاب دردناکى است!﴿42﴾
وَلَمَن صَبَرَ وَغَفَرَ إِنَّ ذَلِكَ لَمِنْ عَزْمِ الْأُمُورِ﴿43﴾
امّا کسانى که شکيبايى و عفو کنند، اين از کارهاى پرارزش است!﴿43﴾
وَمَن يُضْلِلِ اللَّهُ فَمَا لَهُ مِن وَلِيٍّ مِّن بَعْدِهِ وَتَرَى الظَّالِمِينَ لَمَّا رَأَوُا الْعَذَابَ يَقُولُونَ هَلْ إِلَى مَرَدٍّ مِّن سَبِيلٍ﴿44﴾
کسى را که خدا گمراه کند، ولىّ و ياورى جز او نخواهد داشت؛ و ظالمان را (روز قيامت) مىبينى هنگامى که عذاب الهى را مشاهده مىکنند ميگويند: «آيا راهى به سوى بازگشت (و جبران) وجود دارد؟!»﴿44﴾
وَتَرَاهُمْ يُعْرَضُونَ عَلَيْهَا خَاشِعِينَ مِنَ الذُّلِّ يَنظُرُونَ مِن طَرْفٍ خَفِيٍّ وَقَالَ الَّذِينَ آمَنُوا إِنَّ الْخَاسِرِينَ الَّذِينَ خَسِرُوا أَنفُسَهُمْ وَأَهْلِيهِمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ أَلَا إِنَّ الظَّالِمِينَ فِي عَذَابٍ مُّقِيمٍ﴿45﴾
و آنها را مىبينى که بر آتش عرضه مىشوند در حالى که از شدّت مذلّت خاشعند و زير چشمى (به آن) نگاه مىکنند؛ و کسانى که ايمان آوردهاند مىگويند: «زيانکاران واقعى آنانند که خود و خانواده خويش را روز قيامت از دست دادهاند؛ آگاه باشيد که ظالمان (آن روز) در عذاب دائمند!»﴿45﴾
وَمَا كَانَ لَهُم مِّنْ أَوْلِيَاء يَنصُرُونَهُم مِّن دُونِ اللَّهِ وَمَن يُضْلِلِ اللَّهُ فَمَا لَهُ مِن سَبِيلٍ﴿46﴾
آنها جز خدا اوليا و ياورانى ندارند که ياريشان کنند؛ و هر کس را خدا گمراه سازد، هيچ راه نجاتى براى او نيست!﴿46﴾
اسْتَجِيبُوا لِرَبِّكُم مِّن قَبْلِ أَن يَأْتِيَ يَوْمٌ لَّا مَرَدَّ لَهُ مِنَ اللَّهِ مَا لَكُم مِّن مَّلْجَأٍ يَوْمَئِذٍ وَمَا لَكُم مِّن نَّكِيرٍ﴿47﴾
اجابت کنيد دعوت پروردگار خود را پيش از آنکه روزى فرا رسد که بازگشتى براى آن در برابر اراده خدا نيست؛ و در آن روز، نه پناهگاهى داريد و نه مدافعى!﴿47﴾
فَإِنْ أَعْرَضُوا فَمَا أَرْسَلْنَاكَ عَلَيْهِمْ حَفِيظًا إِنْ عَلَيْكَ إِلَّا الْبَلَاغُ وَإِنَّا إِذَا أَذَقْنَا الْإِنسَانَ مِنَّا رَحْمَةً فَرِحَ بِهَا وَإِن تُصِبْهُمْ سَيِّئَةٌ بِمَا قَدَّمَتْ أَيْدِيهِمْ فَإِنَّ الْإِنسَانَ كَفُورٌ﴿48﴾
و اگر روىگردان شوند (غمگين مباش)، ما تو را حافظ آنان (و مأمور اجبارشان) قرار ندادهايم؛ وظيفه تو تنها ابلاغ رسالت است! و هنگامى که ما رحمتى از سوى خود به انسان بچشانيم به آن دلخوش مىشود، و اگر بلايى بخاطر اعمالى که انجام دادهاند به آنها رسد (به کفران مىپردازند)، چرا که انسان بسيار کفرانکننده است!﴿48﴾
لِلَّهِ مُلْكُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ يَخْلُقُ مَا يَشَاء يَهَبُ لِمَنْ يَشَاء إِنَاثًا وَيَهَبُ لِمَن يَشَاء الذُّكُورَ﴿49﴾
مالکيّت و حاکميّت آسمانها و زمين از آن خداست؛ هر چه را بخواهد مىآفريند؛ به هر کس اراده کند دختر مىبخشد و به هر کس بخواهد پسر،﴿49﴾
أَوْ يُزَوِّجُهُمْ ذُكْرَانًا وَإِنَاثًا وَيَجْعَلُ مَن يَشَاء عَقِيمًا إِنَّهُ عَلِيمٌ قَدِيرٌ﴿50﴾
يا (اگر بخواهد) پسر و دختر -هر دو- را براى آنان جمع ميکند و هر کس را بخواهد عقيم مىگذارد؛ زيرا که او دانا و قادر است.﴿50﴾
وَمَا كَانَ لِبَشَرٍ أَن يُكَلِّمَهُ اللَّهُ إِلَّا وَحْيًا أَوْ مِن وَرَاء حِجَابٍ أَوْ يُرْسِلَ رَسُولًا فَيُوحِيَ بِإِذْنِهِ مَا يَشَاء إِنَّهُ عَلِيٌّ حَكِيمٌ﴿51﴾
و شايسته هيچ انسانى نيست که خدا با او سخن گويد، مگر از راه وحى يا از پشت حجاب، يا رسولى مىفرستد و بفرمان او آنچه را بخواهد وحى مىکند؛ چرا که او بلندمقام و حکيم است!﴿51﴾
وَكَذَلِكَ أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ رُوحًا مِّنْ أَمْرِنَا مَا كُنتَ تَدْرِي مَا الْكِتَابُ وَلَا الْإِيمَانُ وَلَكِن جَعَلْنَاهُ نُورًا نَّهْدِي بِهِ مَنْ نَّشَاء مِنْ عِبَادِنَا وَإِنَّكَ لَتَهْدِي إِلَى صِرَاطٍ مُّسْتَقِيمٍ﴿52﴾
همان گونه (که بر پيامبران پيشين وحى فرستاديم) بر تو نيز روحى را بفرمان خود وحى کرديم؛ تو پيش از اين نمىدانستى کتاب و ايمان چيست (و از محتواى قرآن آگاه نبودى)؛ ولى ما آن را نورى قرار داديم که بوسيله آن هر کس از بندگان خويش را بخواهيم هدايت مىکنيم؛ و تو مسلّماً به سوى راه راست هدايت مىکنى.﴿52﴾
صِرَاطِ اللَّهِ الَّذِي لَهُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الْأَرْضِ أَلَا إِلَى اللَّهِ تَصِيرُ الْأُمُورُ﴿53﴾
راه خداوندى که تمامى آنچه در آسمانها و آنچه در زمين است از آن اوست؛ آگاه باشيد که همه کارها تنها بسوى خدا بازمىگردد!﴿53﴾