بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
حم﴿1﴾
حم﴿1﴾
تَنزِيلٌ مِّنَ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ﴿2﴾
اين کتابى است که از سوى خداوند رحمان و رحيم نازل شده است؛﴿2﴾
كِتَابٌ فُصِّلَتْ آيَاتُهُ قُرْآنًا عَرَبِيًّا لِّقَوْمٍ يَعْلَمُونَ﴿3﴾
کتابى که آياتش هر مطلبى را در جاى خود بازگو کرده، در حالى که فصيح و گوياست براى جمعيّتى که آگاهند!﴿3﴾
بَشِيرًا وَنَذِيرًا فَأَعْرَضَ أَكْثَرُهُمْ فَهُمْ لَا يَسْمَعُونَ﴿4﴾
قرآنى که بشارت دهنده و بيم دهنده است؛ ولى بيشتر آنان روى گردان شدند؛ از اين رو چيزى نمىشنوند!﴿4﴾
وَقَالُوا قُلُوبُنَا فِي أَكِنَّةٍ مِّمَّا تَدْعُونَا إِلَيْهِ وَفِي آذَانِنَا وَقْرٌ وَمِن بَيْنِنَا وَبَيْنِكَ حِجَابٌ فَاعْمَلْ إِنَّنَا عَامِلُونَ﴿5﴾
آنها گفتند: «قلبهاى ما نسبت به آنچه ما را به آن دعوت مىکنى در پوششهايى قرار گرفته و در گوشهاى ما سنگينى است، و ميان ما و تو حجابى وجود دارد؛ پس تو بدنبال عمل خود باش، ما هم براى خود عمل مىکنيم!»﴿5﴾
قُلْ إِنَّمَا أَنَا بَشَرٌ مِّثْلُكُمْ يُوحَى إِلَيَّ أَنَّمَا إِلَهُكُمْ إِلَهٌ وَاحِدٌ فَاسْتَقِيمُوا إِلَيْهِ وَاسْتَغْفِرُوهُ وَوَيْلٌ لِّلْمُشْرِكِينَ﴿6﴾
بگو: من فقط انسانى مثل شما هستم؛ اين حقيقت بر من وحى مىشود که معبود شما معبودى يگانه است؛ پس تمام توجّه خويش را به او کنيد و از وى آمرزش طلبيد؛ واى بر مشرکان!﴿6﴾
الَّذِينَ لَا يُؤْتُونَ الزَّكَاةَ وَهُم بِالْآخِرَةِ هُمْ كَافِرُونَ﴿7﴾
همانها که زکات را نمىپردازند، و آخرت را منکرند!﴿7﴾
إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَهُمْ أَجْرٌ غَيْرُ مَمْنُونٍ﴿8﴾
امّا کسانى که ايمان آورده و کارهاى شايسته انجام دادند، پاداشى دائمى دارند!﴿8﴾
قُلْ أَئِنَّكُمْ لَتَكْفُرُونَ بِالَّذِي خَلَقَ الْأَرْضَ فِي يَوْمَيْنِ وَتَجْعَلُونَ لَهُ أَندَادًا ذَلِكَ رَبُّ الْعَالَمِينَ﴿9﴾
بگو: آيا شما به آن کس که زمين را در دو روز آفريد کافر هستيد و براى او همانندهايى قرارمىدهيد؟! او پروردگار جهانيان است!﴿9﴾
وَجَعَلَ فِيهَا رَوَاسِيَ مِن فَوْقِهَا وَبَارَكَ فِيهَا وَقَدَّرَ فِيهَا أَقْوَاتَهَا فِي أَرْبَعَةِ أَيَّامٍ سَوَاء لِّلسَّائِلِينَ﴿10﴾
او در زمين کوههاى استوارى قرار داد و برکاتى در آن آفريد و موادّ غذايى آن را مقدّر فرمود، – ينها همه در چهار روز بود- درست به اندازه نياز تقاضا کنندگان!﴿10﴾
ثُمَّ اسْتَوَى إِلَى السَّمَاء وَهِيَ دُخَانٌ فَقَالَ لَهَا وَلِلْأَرْضِ اِئْتِيَا طَوْعًا أَوْ كَرْهًا قَالَتَا أَتَيْنَا طَائِعِينَ﴿11﴾
سپس به آفرينش آسمان پرداخت، در حالى که بصورت دود بود؛ به آن و به زمين دستور داد: «به وجود آييد (و شکل گيريد)، خواه از روى اطاعت و خواه اکراه!» آنها گفتند: «ما از روى طاعت مىآييم (و شکل مىگيريم)!»﴿11﴾
فَقَضَاهُنَّ سَبْعَ سَمَاوَاتٍ فِي يَوْمَيْنِ وَأَوْحَى فِي كُلِّ سَمَاء أَمْرَهَا وَزَيَّنَّا السَّمَاء الدُّنْيَا بِمَصَابِيحَ وَحِفْظًا ذَلِكَ تَقْدِيرُ الْعَزِيزِ الْعَلِيمِ﴿12﴾
در اين هنگام آنها را بصورت هفت آسمان در دو روز آفريد، و در هر آسمانى کار آن (آسمان) را وحى (و مقرّر) فرمود، و آسمان پايين را با چراغهايى [= ستارگان] زينت بخشيديم، و (با شهابها از رخنه شياطين) حفظ کرديم، اين است تقدير خداوند توانا و دانا!﴿12﴾
فَإِنْ أَعْرَضُوا فَقُلْ أَنذَرْتُكُمْ صَاعِقَةً مِّثْلَ صَاعِقَةِ عَادٍ وَثَمُودَ﴿13﴾
اگر آنها روىگردان شوند، بگو: من شما را از صاعقهاى همانند صاعقه عاد و ثمود مىترسانم!﴿13﴾
إِذْ جَاءتْهُمُ الرُّسُلُ مِن بَيْنِ أَيْدِيهِمْ وَمِنْ خَلْفِهِمْ أَلَّا تَعْبُدُوا إِلَّا اللَّهَ قَالُوا لَوْ شَاء رَبُّنَا لَأَنزَلَ مَلَائِكَةً فَإِنَّا بِمَا أُرْسِلْتُمْ بِهِ كَافِرُونَ﴿14﴾
در آن هنگام که رسولان از پيش رو و پشت سر (و از هر سو) به سراغشان آمدند (و آنان را دعوت کردند) که جز خدا را نپرستيد آنها گفتند: «اگر پروردگار ما مىخواست فرشتگانى نازل مىکرد؛ از اين رو ما به آنچه شما مبعوث به آن هستيد کافريم!»﴿14﴾
فَأَمَّا عَادٌ فَاسْتَكْبَرُوا فِي الْأَرْضِ بِغَيْرِ الْحَقِّ وَقَالُوا مَنْ أَشَدُّ مِنَّا قُوَّةً أَوَلَمْ يَرَوْا أَنَّ اللَّهَ الَّذِي خَلَقَهُمْ هُوَ أَشَدُّ مِنْهُمْ قُوَّةً وَكَانُوا بِآيَاتِنَا يَجْحَدُونَ﴿15﴾
امّا قوم عاد بناحق در زمين تکبّر ورزيدند و گفتند: «چه کسى از ما نيرومندتر است؟!» آيا نمىدانستند خداوندى که آنان را آفريده از آنها قويتر است؟ و (به خاطر اين پندار) پيوسته آيات ما را انکار مىکردند.﴿15﴾
فَأَرْسَلْنَا عَلَيْهِمْ رِيحًا صَرْصَرًا فِي أَيَّامٍ نَّحِسَاتٍ لِّنُذِيقَهُمْ عَذَابَ الْخِزْيِ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَلَعَذَابُ الْآخِرَةِ أَخْزَى وَهُمْ لَا يُنصَرُونَ﴿16﴾
سرانجام تندبادى شديد و هولانگيز و سرد و سخت در روزهايى شوم و پرغبار بر آنها فرستاديم تا عذاب خوارکننده را در زندگى دنيا به آنها بچشانيم؛ و عذاب آخرت از آن هم خوارکنندهتر است، و (از هيچ طرف) يارى نمىشوند!﴿16﴾
وَأَمَّا ثَمُودُ فَهَدَيْنَاهُمْ فَاسْتَحَبُّوا الْعَمَى عَلَى الْهُدَى فَأَخَذَتْهُمْ صَاعِقَةُ الْعَذَابِ الْهُونِ بِمَا كَانُوا يَكْسِبُونَ﴿17﴾
امّا ثمود را هدايت کرديم، ولى آنها نابينايى را بر هدايت ترجيح دادند؛ به همين جهت صاعقه -آن عذاب خوارکننده- به خاطر اعمالى که انجام مىدادند آنها را فروگرفت!﴿17﴾
وَنَجَّيْنَا الَّذِينَ آمَنُوا وَكَانُوا يَتَّقُونَ﴿18﴾
و کسانى را که ايمان آوردند و پرهيزگار بودند نجات بخشيديم!﴿18﴾
وَيَوْمَ يُحْشَرُ أَعْدَاء اللَّهِ إِلَى النَّارِ فَهُمْ يُوزَعُونَ﴿19﴾
به خاطر بياوريد روزى را که دشمنان خدا را جمع کرده به سوى دوزخ مىبرند،و صفوف پيشين را نگه مىدارند (تا صفهاى بعد به آنها ملحق شوند!)﴿19﴾
حَتَّى إِذَا مَا جَاؤُوهَا شَهِدَ عَلَيْهِمْ سَمْعُهُمْ وَأَبْصَارُهُمْ وَجُلُودُهُمْ بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ﴿20﴾
وقتى به آن مىرسند، گوشها و چشمها و پوستهاى تنشان به آنچه مىکردند گواهى مىدهند.﴿20﴾
وَقَالُوا لِجُلُودِهِمْ لِمَ شَهِدتُّمْ عَلَيْنَا قَالُوا أَنطَقَنَا اللَّهُ الَّذِي أَنطَقَ كُلَّ شَيْءٍ وَهُوَ خَلَقَكُمْ أَوَّلَ مَرَّةٍ وَإِلَيْهِ تُرْجَعُونَ﴿21﴾
آنها به پوستهاى تنشان مىگويند: «چرا بر ضدّ ما گواهى داديد؟!» آنها جواب مىدهند: «همان خدايى که هر موجودى را به نطق درآورده ما را گويا ساخته ؛ و او شما را نخستين بار آفريد، و بازگشتتان بسوى اوست!﴿21﴾
وَمَا كُنتُمْ تَسْتَتِرُونَ أَنْ يَشْهَدَ عَلَيْكُمْ سَمْعُكُمْ وَلَا أَبْصَارُكُمْ وَلَا جُلُودُكُمْ وَلَكِن ظَنَنتُمْ أَنَّ اللَّهَ لَا يَعْلَمُ كَثِيرًا مِّمَّا تَعْمَلُونَ﴿22﴾
شما اگر گناهانتان را مخفى مىکرديد نه بخاطر اين بود که از شهادت گوش و چشمها و پوستهاى تنتان بيم داشتيد، بلکه شما گمان مىکرديد که خداوند بسيارى از اعمالى را که انجام مىدهيد نمىداند!﴿22﴾
وَذَلِكُمْ ظَنُّكُمُ الَّذِي ظَنَنتُم بِرَبِّكُمْ أَرْدَاكُمْ فَأَصْبَحْتُم مِّنْ الْخَاسِرِينَ﴿23﴾
آرى اين گمان بدى بود که درباره پروردگارتان داشتيد و همان موجب هلاکت شما گرديد، و سرانجام از زيانکاران شديد!﴿23﴾
فَإِن يَصْبِرُوا فَالنَّارُ مَثْوًى لَّهُمْ وَإِن يَسْتَعْتِبُوا فَمَا هُم مِّنَ الْمُعْتَبِينَ﴿24﴾
اگر صبر کنند (يا نکنند، به هر حال) دوزخ جايگاه آنهاست؛ و اگر تقاضاى عفو کنند، مورد عفو قرار نمىگيرند!﴿24﴾
وَقَيَّضْنَا لَهُمْ قُرَنَاء فَزَيَّنُوا لَهُم مَّا بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ وَحَقَّ عَلَيْهِمُ الْقَوْلُ فِي أُمَمٍ قَدْ خَلَتْ مِن قَبْلِهِم مِّنَ الْجِنِّ وَالْإِنسِ إِنَّهُمْ كَانُوا خَاسِرِينَ﴿25﴾
ما براى آنها همنشينانى (زشتسيرت) قرار داديم که زشتيها را از پيش رو و پشت سر آنها در نظرشان جلوه دادند؛ و فرمان الهى در باره آنان تحقق يافت و به سرنوشت اقوام گمراهى از جنّ و انس که قبل از آنها بودند گرفتار شدند؛ آنها مسلّماً زيانکار بودند!﴿25﴾
وَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لَا تَسْمَعُوا لِهَذَا الْقُرْآنِ وَالْغَوْا فِيهِ لَعَلَّكُمْ تَغْلِبُونَ﴿26﴾
کافران گفتند: «گوش به اين قرآن فراندهيد؛ و به هنگام تلاوت آن جنجال کنيد، شايد پيروز شويد!»﴿26﴾
فَلَنُذِيقَنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا عَذَابًا شَدِيدًا وَلَنَجْزِيَنَّهُمْ أَسْوَأَ الَّذِي كَانُوا يَعْمَلُونَ﴿27﴾
به يقين به کافران عذاب شديدى مىچشمانيم، و آنها را به بدترين اعمالى که انجام مى دادند کيفر مىدهيم!﴿27﴾
ذَلِكَ جَزَاء أَعْدَاء اللَّهِ النَّارُ لَهُمْ فِيهَا دَارُ الْخُلْدِ جَزَاء بِمَا كَانُوا بِآيَاتِنَا يَجْحَدُونَ﴿28﴾
اين آتش کيفر دشمنان خدا است، سراى جاويدشان در آن خواهد بود، کيفرى است بخاطر اينکه آيات ما را انکار مىکردند.﴿28﴾
وَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا رَبَّنَا أَرِنَا الَّذَيْنِ أَضَلَّانَا مِنَ الْجِنِّ وَالْإِنسِ نَجْعَلْهُمَا تَحْتَ أَقْدَامِنَا لِيَكُونَا مِنَ الْأَسْفَلِينَ﴿29﴾
کافران گفتند: «پروردگارا! آنهايى که از جنّ و انس ما را گمراه کردند به ما نشان ده تا زير پاى خود نهيم (و لگدمالشان کنيم) تا از پست ترين مردم باشند!»﴿29﴾
إِنَّ الَّذِينَ قَالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقَامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَيْهِمُ الْمَلَائِكَةُ أَلَّا تَخَافُوا وَلَا تَحْزَنُوا وَأَبْشِرُوا بِالْجَنَّةِ الَّتِي كُنتُمْ تُوعَدُونَ﴿30﴾
به يقين کسانى که گفتند: «پروردگار ما خداوند يگانه است!» سپس استقامت کردند، فرشتگان بر آنان نازل مىشوند که: «نترسيد و غمگين مباشيد، و بشارت باد بر شما به آن بهشتى که به شما وعده داده شده است!﴿30﴾
نَحْنُ أَوْلِيَاؤُكُمْ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَفِي الْآخِرَةِ وَلَكُمْ فِيهَا مَا تَشْتَهِي أَنفُسُكُمْ وَلَكُمْ فِيهَا مَا تَدَّعُونَ﴿31﴾
ما ياران و مددکاران شما در زندگى دنيا و آخرت هستيم؛ و براى شما هر چه دلتان بخواهد در بهشت فراهم است، و هر چه طلب کنيد به شما داده مىشود!﴿31﴾
نُزُلًا مِّنْ غَفُورٍ رَّحِيمٍ﴿32﴾
اينها وسيله پذيرايى از سوى خداوند غفور و رحيم است!»﴿32﴾
وَمَنْ أَحْسَنُ قَوْلًا مِّمَّن دَعَا إِلَى اللَّهِ وَعَمِلَ صَالِحًا وَقَالَ إِنَّنِي مِنَ الْمُسْلِمِينَ﴿33﴾
چه کسى خوش گفتارتر است از آن کس که دعوت به سوى خدا مىکند و عمل صالح انجام مىدهد و مىگويد: «من از مسلمانانم»؟!﴿33﴾
وَلَا تَسْتَوِي الْحَسَنَةُ وَلَا السَّيِّئَةُ ادْفَعْ بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ فَإِذَا الَّذِي بَيْنَكَ وَبَيْنَهُ عَدَاوَةٌ كَأَنَّهُ وَلِيٌّ حَمِيمٌ﴿34﴾
هرگز نيکى و بدى يکسان نيست؛ بدى را با نيکى دفع کن، ناگاه (خواهى ديد) همان کس که ميان تو و او دشمنى است، گويى دوستى گرم و صميمى است!﴿34﴾
وَمَا يُلَقَّاهَا إِلَّا الَّذِينَ صَبَرُوا وَمَا يُلَقَّاهَا إِلَّا ذُو حَظٍّ عَظِيمٍ﴿35﴾
امّا جز کسانى که داراى صبر و استقامتند به اين مقام نمىرسند، و جز کسانى که بهره عظيمى (از ايمان و تقوا) دارند به آن نايل نمىگردند!﴿35﴾
وَإِمَّا يَنزَغَنَّكَ مِنَ الشَّيْطَانِ نَزْغٌ فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ﴿36﴾
و هرگاه وسوسههايى از شيطان متوجّه تو گردد، از خدا پناه بخواه که او شنوده و داناست!﴿36﴾
وَمِنْ آيَاتِهِ اللَّيْلُ وَالنَّهَارُ وَالشَّمْسُ وَالْقَمَرُ لَا تَسْجُدُوا لِلشَّمْسِ وَلَا لِلْقَمَرِ وَاسْجُدُوا لِلَّهِ الَّذِي خَلَقَهُنَّ إِن كُنتُمْ إِيَّاهُ تَعْبُدُونَ﴿37﴾
و از نشانههاى او، شب و روز و خورشيد و ماه است؛ براى خورشيد و ماه سجده نکنيد، براى خدايى که آفريننده آنهاست سجده کنيد اگر مىخواهيد او را بپرستيد!﴿37﴾
فَإِنِ اسْتَكْبَرُوا فَالَّذِينَ عِندَ رَبِّكَ يُسَبِّحُونَ لَهُ بِاللَّيْلِ وَالنَّهَارِ وَهُمْ لَا يَسْأَمُونَ﴿38﴾
و اگر (از عبادت پروردگار) تکبّر کنند، کسانى که نزد پروردگار تو هستند شب و روز براى او تسبيح مىگويند و خسته نمىشوند!﴿38﴾
وَمِنْ آيَاتِهِ أَنَّكَ تَرَى الْأَرْضَ خَاشِعَةً فَإِذَا أَنزَلْنَا عَلَيْهَا الْمَاء اهْتَزَّتْ وَرَبَتْ إِنَّ الَّذِي أَحْيَاهَا لَمُحْيِي الْمَوْتَى إِنَّهُ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ﴿39﴾
و از آيات او اين است که زمين را خشک (و بىجان) مىبينى، امّا هنگامى که آب (باران) بر آن مىفرستيم به جنبش درمىآيد و نموّ مىکند؛ همان کسى که آن را زنده کرد، مردگان را نيز زنده مىکند؛ او بر هر چيز تواناست!﴿39﴾
إِنَّ الَّذِينَ يُلْحِدُونَ فِي آيَاتِنَا لَا يَخْفَوْنَ عَلَيْنَا أَفَمَن يُلْقَى فِي النَّارِ خَيْرٌ أَم مَّن يَأْتِي آمِنًا يَوْمَ الْقِيَامَةِ اعْمَلُوا مَا شِئْتُمْ إِنَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ﴿40﴾
کسانى که آيات ما را تحريف مىکنند بر ما پوشيده نخواهند بود! آيا کسى که در آتش افکنده مىشود بهتر است يا کسى که در نهايت امن و امان در قيامت به عرصه محشر مىآيد؟! هر کارى مىخواهيد بکنيد، او به آنچه انجام مىدهيد بيناست!﴿40﴾
إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا بِالذِّكْرِ لَمَّا جَاءهُمْ وَإِنَّهُ لَكِتَابٌ عَزِيزٌ﴿41﴾
کسانى که به اين ذکر [= قرآن] هنگامى که به سراغشان آمد کافر شدند (نيز بر ما مخفى نخواهد ماند)! و اين کتابى است قطعاً شکست ناپذير…﴿41﴾
لَا يَأْتِيهِ الْبَاطِلُ مِن بَيْنِ يَدَيْهِ وَلَا مِنْ خَلْفِهِ تَنزِيلٌ مِّنْ حَكِيمٍ حَمِيدٍ﴿42﴾
که هيچ گونه باطلى، نه از پيش رو و نه از پشت سر، به سراغ آن نمىآيد؛ چرا که از سوى خداوند حکيم و شايسته ستايش نازل شده است!﴿42﴾
مَا يُقَالُ لَكَ إِلَّا مَا قَدْ قِيلَ لِلرُّسُلِ مِن قَبْلِكَ إِنَّ رَبَّكَ لَذُو مَغْفِرَةٍ وَذُو عِقَابٍ أَلِيمٍ﴿43﴾
آنچه به ناروا درباره تو مىگويند همان است که درباره پيامبران قبل از تو نيز گفته شده؛ پروردگار تو داراى مغفرت و (هم) داراى مجازات دردناکى است!﴿43﴾
وَلَوْ جَعَلْنَاهُ قُرْآنًا أَعْجَمِيًّا لَّقَالُوا لَوْلَا فُصِّلَتْ آيَاتُهُ أَأَعْجَمِيٌّ وَعَرَبِيٌّ قُلْ هُوَ لِلَّذِينَ آمَنُوا هُدًى وَشِفَاء وَالَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ فِي آذَانِهِمْ وَقْرٌ وَهُوَ عَلَيْهِمْ عَمًى أُوْلَئِكَ يُنَادَوْنَ مِن مَّكَانٍ بَعِيدٍ﴿44﴾
هرگاه آن را قرآنى عجمى قرار مىداديم حتماً مىگفتند: «چرا آياتش روشن نيست؟! قرآن عجمى از پيغمبرى عربى؟!» بگو: «اين (کتاب) براى کسانى که ايمان آوردهاند هدايت و درمان است؛ ولى کسانى که ايمان نمىآورند، در گوشهايشان سنگينى است و گويى نابينا هستند و آن را نمىبينند؛ آنها (همچون کسانى هستند که گوئى) از راه دور صدا زده مىشوند!»﴿44﴾
وَلَقَدْ آتَيْنَا مُوسَى الْكِتَابَ فَاخْتُلِفَ فِيهِ وَلَوْلَا كَلِمَةٌ سَبَقَتْ مِن رَّبِّكَ لَقُضِيَ بَيْنَهُمْ وَإِنَّهُمْ لَفِي شَكٍّ مِّنْهُ مُرِيبٍ﴿45﴾
ما به موسى کتاب آسمانى داديم؛ سپس در آن اختلاف شد؛ و اگر فرمانى از ناحيه پروردگارت در اين باره صادر نشده بود (که بايد به آنان مهلت داد تا اتمام حجّت شود)، در ميان آنها داورى مىشد (و به کيفر مىرسيدند)؛ ولى آنها هنوز درباره آن شکّى تهمتانگيز دارند!﴿45﴾
مَنْ عَمِلَ صَالِحًا فَلِنَفْسِهِ وَمَنْ أَسَاء فَعَلَيْهَا وَمَا رَبُّكَ بِظَلَّامٍ لِّلْعَبِيدِ﴿46﴾
کسى که عمل صالحى انجام دهد، سودش براى خود اوست؛ و هر کس بدى کند، به خويشتن بدى کرده است؛ و پروردگارت هرگز به بندگان ستم نمىکند!﴿46﴾
إِلَيْهِ يُرَدُّ عِلْمُ السَّاعَةِ وَمَا تَخْرُجُ مِن ثَمَرَاتٍ مِّنْ أَكْمَامِهَا وَمَا تَحْمِلُ مِنْ أُنثَى وَلَا تَضَعُ إِلَّا بِعِلْمِهِ وَيَوْمَ يُنَادِيهِمْ أَيْنَ شُرَكَائِي قَالُوا آذَنَّاكَ مَا مِنَّا مِن شَهِيدٍ﴿47﴾
علم به قيامت (و لحظه وقوع آن) تنها به خدا بازمىگردد؛ هيچ ميوهاى از غلاف خود خارج نمىشود، و هيچ زنى باردار نمىگردد و وضع حمل نمىکند مگر به علم او؛ و آن روز که آنها را ندا مىدهد (و مىگويد:) کجايند شريکانى که براى من مىپنداشتيد؟! مىگويند: «(پروردگارا!) ما عرضه داشتيم که هيچ گواهى بر گفته خود نداريم!»﴿47﴾
وَضَلَّ عَنْهُم مَّا كَانُوا يَدْعُونَ مِن قَبْلُ وَظَنُّوا مَا لَهُم مِّن مَّحِيصٍ﴿48﴾
و همه معبودانى را که قبلاً مىخواندند محو و گم مىشوند؛ و مىدانند هيچ گريزگاهى ندارند!﴿48﴾
لَا يَسْأَمُ الْإِنسَانُ مِن دُعَاء الْخَيْرِ وَإِن مَّسَّهُ الشَّرُّ فَيَؤُوسٌ قَنُوطٌ﴿49﴾
انسان هرگز از تقاضاى نيکى (و نعمت) خسته نمىشود؛ و هرگاه شرّ و بدى به او رسد، بسيار مأيوس و نوميد مىگردد!﴿49﴾
وَلَئِنْ أَذَقْنَاهُ رَحْمَةً مِّنَّا مِن بَعْدِ ضَرَّاء مَسَّتْهُ لَيَقُولَنَّ هَذَا لِي وَمَا أَظُنُّ السَّاعَةَ قَائِمَةً وَلَئِن رُّجِعْتُ إِلَى رَبِّي إِنَّ لِي عِندَهُ لَلْحُسْنَى فَلَنُنَبِّئَنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا بِمَا عَمِلُوا وَلَنُذِيقَنَّهُم مِّنْ عَذَابٍ غَلِيظٍ﴿50﴾
و هرگاه او را رحمتى از سوى خود بعد از ناراحتى که به او رسيده بچشانيم مىگويد: «اين بخاطر شايستگى و استحقاق من بوده، و گمان نمىکنم قيامت برپا شود؛ و (بفرض که قيامتى باشد،) هرگاه بسوى پروردگارم بازگردانده شوم، براى من نزد او پاداشهاى نيک است. ما کافران را از اعمالى که انجام دادهاند (بزودى) آگاه خواهيم کرد و از عذاب شديد به آنها مىچشانيم.﴿50﴾
وَإِذَا أَنْعَمْنَا عَلَى الْإِنسَانِ أَعْرَضَ وَنَأى بِجَانِبِهِ وَإِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ فَذُو دُعَاء عَرِيضٍ﴿51﴾
و هرگاه به انسان (غافل و بىخبر) نعمت دهيم، روى مىگرداند و به حال تکبّر از حق دور مىشود؛ ولى هرگاه مختصر ناراحتى به او رسد، تقاضاى فراوان و مستمرّ (براى بر طرف شدن آن) دارد!﴿51﴾
قُلْ أَرَأَيْتُمْ إِن كَانَ مِنْ عِندِ اللَّهِ ثُمَّ كَفَرْتُم بِهِ مَنْ أَضَلُّ مِمَّنْ هُوَ فِي شِقَاقٍ بَعِيدٍ﴿52﴾
بگو: «به من خبر دهيد اگر اين قرآن از سوى خداوند باشد و شما به آن کافر شويد، چه کسى گمراهتر خواهد بود از کسى که در مخالفت شديدى قرار دارد؟!﴿52﴾
سَنُرِيهِمْ آيَاتِنَا فِي الْآفَاقِ وَفِي أَنفُسِهِمْ حَتَّى يَتَبَيَّنَ لَهُمْ أَنَّهُ الْحَقُّ أَوَلَمْ يَكْفِ بِرَبِّكَ أَنَّهُ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ شَهِيدٌ﴿53﴾
به زودى نشانههاى خود را در اطراف جهان و در درون جانشان به آنها نشان مىدهيم تا براى آنان آشکار گردد که او حق است؛ آيا کافى نيست که پروردگارت بر همه چيز شاهد و گواه است؟!﴿53﴾
أَلَا إِنَّهُمْ فِي مِرْيَةٍ مِّن لِّقَاء رَبِّهِمْ أَلَا إِنَّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ مُّحِيطٌ﴿54﴾
آگاه باشيد که آنها از لقاى پروردگارشان در شکّ و ترديدند؛ و آگاه باشيد که خداوند به همه چيز احاطه دارد!﴿54﴾