بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
الم﴿1﴾
الم﴿1﴾
تَنزِيلُ الْكِتَابِ لَا رَيْبَ فِيهِ مِن رَّبِّ الْعَالَمِينَ﴿2﴾
اين کتابى است که از سوى پروردگار جهانيان نازل شده، و شک و ترديدى در آن نيست!﴿2﴾
أَمْ يَقُولُونَ افْتَرَاهُ بَلْ هُوَ الْحَقُّ مِن رَّبِّكَ لِتُنذِرَ قَوْمًا مَّا أَتَاهُم مِّن نَّذِيرٍ مِّن قَبْلِكَ لَعَلَّهُمْ يَهْتَدُونَ﴿3﴾
ولى آنان مىگويند: «(محمّد) آن را بدروغ به خدا بسته است»، امّا اين سخن حقّى است از سوى پروردگارت تا گروهى را انذار کنى که پيش از تو هيچ انذارکنندهاى براى آنان نيامده است، شايد (پند گيرند و) هدايت شوند!﴿3﴾
اللَّهُ الَّذِي خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَمَا بَيْنَهُمَا فِي سِتَّةِ أَيَّامٍ ثُمَّ اسْتَوَى عَلَى الْعَرْشِ مَا لَكُم مِّن دُونِهِ مِن وَلِيٍّ وَلَا شَفِيعٍ أَفَلَا تَتَذَكَّرُونَ﴿4﴾
خداوند کسى است که آسمانها و زمين و آنچه را ميان اين دو است در شش روز [= شش دوران] آفريد، سپس بر عرش (قدرت) قرار گرفت؛ هيچ سرپرست و شفاعت کنندهاى براى شما جز او نيست؛ آيا متذکّر نمىشويد؟!﴿4﴾
يُدَبِّرُ الْأَمْرَ مِنَ السَّمَاءِ إِلَى الْأَرْضِ ثُمَّ يَعْرُجُ إِلَيْهِ فِي يَوْمٍ كَانَ مِقْدَارُهُ أَلْفَ سَنَةٍ مِّمَّا تَعُدُّونَ﴿5﴾
امور اين جهان را از آسمان به سوى زمين تدبير مىکند؛ سپس در روزى که مقدار آن هزار سال از سالهايى است که شما مىشمريد بسوى او بالا مىرود (و دنيا پايان مىيابد).﴿5﴾
ذَلِكَ عَالِمُ الْغَيْبِ وَالشَّهَادَةِ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ﴿6﴾
او خداوندى است که از پنهان و آشکار با خبر است، و شکستناپذير و مهربان است!﴿6﴾
الَّذِي أَحْسَنَ كُلَّ شَيْءٍ خَلَقَهُ وَبَدَأَ خَلْقَ الْإِنسَانِ مِن طِينٍ﴿7﴾
او همان کسى است که هر چه را آفريد نيکو آفريد؛ و آفرينش انسان را از گِل آغاز کرد؛﴿7﴾
ثُمَّ جَعَلَ نَسْلَهُ مِن سُلَالَةٍ مِّن مَّاءٍ مَّهِينٍ﴿8﴾
سپس نسل او را از عصارهاى از آب ناچيز و بىقدر آفريد.﴿8﴾
ثُمَّ سَوَّاهُ وَنَفَخَ فِيهِ مِن رُّوحِهِ وَجَعَلَ لَكُمُ السَّمْعَ وَالْأَبْصَارَ وَالْأَفْئِدَةَ قَلِيلًا مَّا تَشْكُرُونَ﴿9﴾
سپس (اندام) او را موزون ساخت و از روح خويش در وى دميد؛ و براى شما گوش و چشمها و دلها قرار داد؛ امّا کمتر شکر نعمتهاى او را بجا مىآوريد!﴿9﴾
وَقَالُوا أَئِذَا ضَلَلْنَا فِي الْأَرْضِ أَئِنَّا لَفِي خَلْقٍ جَدِيدٍ بَلْ هُم بِلِقَاءِ رَبِّهِمْ كَافِرُونَ﴿10﴾
آنها گفتند: «آيا هنگامى که ما (مرديم و) در زمين گم شديم، آفرينش تازهاى خواهيم يافت؟!» ولى آنان لقاى پروردگارشان را انکار مىکنند (و مىخواهند با انکار معاد، آزادانه به هوسرانى خويش ادامه دهند).﴿10﴾
قُلْ يَتَوَفَّاكُم مَّلَكُ الْمَوْتِ الَّذِي وُكِّلَ بِكُمْ ثُمَّ إِلَى رَبِّكُمْ تُرْجَعُونَ﴿11﴾
بگو: «فرشته مرگ که بر شما مأمور شده، (روح) شما را مىگيرد؛ سپس شما را بسوى پروردگارتان بازمىگردانند.»﴿11﴾
وَلَوْ تَرَى إِذِ الْمُجْرِمُونَ نَاكِسُو رُؤُوسِهِمْ عِندَ رَبِّهِمْ رَبَّنَا أَبْصَرْنَا وَسَمِعْنَا فَارْجِعْنَا نَعْمَلْ صَالِحًا إِنَّا مُوقِنُونَ﴿12﴾
و اگر ببينى مجرمان را هنگامى که در پيشگاه پروردگارشان سر به زير افکنده، مىگويند: «پروردگارا! آنچه وعده کرده بودى ديديم و شنيديم؛ ما را بازگردان تا کار شايستهاى انجام دهيم؛ ما (به قيامت) يقين داريم!»﴿12﴾
وَلَوْ شِئْنَا لَآتَيْنَا كُلَّ نَفْسٍ هُدَاهَا وَلَكِنْ حَقَّ الْقَوْلُ مِنِّي لَأَمْلَأَنَّ جَهَنَّمَ مِنَ الْجِنَّةِ وَالنَّاسِ أَجْمَعِينَ﴿13﴾
و اگر مىخواستيم به هر انسانى هدايت لازمش را (از روى اجبار بدهيم) مىداديم؛ ولى (من آنها را آزاد گذاردهام و) سخن و وعدهام حق است که دوزخ را (از افراد بىايمان و گنهکار) از جنّ و انس همگى پر کنم!﴿13﴾
فَذُوقُوا بِمَا نَسِيتُمْ لِقَاءَ يَوْمِكُمْ هَذَا إِنَّا نَسِينَاكُمْ وَذُوقُوا عَذَابَ الْخُلْدِ بِمَا كُنتُمْ تَعْمَلُونَ﴿14﴾
(و به آنها مىگويم:) بچشيد (عذاب جهنم را)! بخاطر اينکه ديدار امروزتان را فراموش کرديد، ما نيز شما را فراموش کرديم؛ و بچشيد عذاب جاودان را به خاطر اعمالى که انجام مىداديد!﴿14﴾
إِنَّمَا يُؤْمِنُ بِآيَاتِنَا الَّذِينَ إِذَا ذُكِّرُوا بِهَا خَرُّوا سُجَّدًا وَسَبَّحُوا بِحَمْدِ رَبِّهِمْ وَهُمْ لَا يَسْتَكْبِرُونَ﴿15﴾
تنها کسانى که به آيات ما ايمان مىآورند که هر وقت اين آيات به آنان يادآورى شود به سجده مىافتند و تسبيح و حمد پروردگارشان را بجا مىآورند، و تکبّر نمىکنند.﴿15﴾
تَتَجَافَى جُنُوبُهُمْ عَنِ الْمَضَاجِعِ يَدْعُونَ رَبَّهُمْ خَوْفًا وَطَمَعًا وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنفِقُونَ﴿16﴾
پهلوهايشان از بسترها در دل شب دور مىشود (و بپا مىخيزند و رو به درگاه خدا مى آورند) و پروردگار خود را با بيم و اميد مىخوانند، و از آنچه به آنان روزى دادهايم انفاق مىکنند!﴿16﴾
فَلَا تَعْلَمُ نَفْسٌ مَّا أُخْفِيَ لَهُم مِّن قُرَّةِ أَعْيُنٍ جَزَاءً بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ﴿17﴾
هيچ کس نمىداند چه پاداشهاى مهمّى که مايه روشنى چشمهاست براى آنها نهفته شده، اين پاداش کارهائى است که انجام مىدادند!﴿17﴾
أَفَمَن كَانَ مُؤْمِنًا كَمَن كَانَ فَاسِقًا لَّا يَسْتَوُونَ﴿18﴾
آيا کسى که باايمان باشد همچون کسى است که فاسق است؟! نه، هرگز اين دو برابر نيستند.﴿18﴾
أَمَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ فَلَهُمْ جَنَّاتُ الْمَأْوَى نُزُلًا بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ﴿19﴾
امّا کسانى که ايمان آوردند و کارهاى شايسته انجام دادند، باغهاى بهشت جاويدان از آن آنها خواهد بود، اين وسيله پذيرايى (خداوند) از آنهاست به پاداش آنچه انجام مىدادند.﴿19﴾
وَأَمَّا الَّذِينَ فَسَقُوا فَمَأْوَاهُمُ النَّارُ كُلَّمَا أَرَادُوا أَن يَخْرُجُوا مِنْهَا أُعِيدُوا فِيهَا وَقِيلَ لَهُمْ ذُوقُوا عَذَابَ النَّارِ الَّذِي كُنتُم بِهِ تُكَذِّبُونَ﴿20﴾
و امّا کسانى که فاسق شدند (و از اطاعت خدا سرباز زدند)، جايگاه هميشگى آنها آتش است؛ هر زمان بخواهند از آن خارج شوند، آنها را به آن بازمىگردانند و به آنان گفته مىشود: «بچشيد عذاب آتشى را که انکار مىکرديد!»﴿20﴾
وَلَنُذِيقَنَّهُمْ مِنَ الْعَذَابِ الْأَدْنَى دُونَ الْعَذَابِ الْأَكْبَرِ لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ﴿21﴾
به آنان از عذاب نزديک (عذاب اين دنيا) پيش از عذاب بزرگ (آخرت) مىچشانيم، شايد بازگردند!﴿21﴾
وَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّن ذُكِّرَ بِآيَاتِ رَبِّهِ ثُمَّ أَعْرَضَ عَنْهَا إِنَّا مِنَ الْمُجْرِمِينَ مُنتَقِمُونَ﴿22﴾
چه کسى ستمکارتر است از آن کس که آيات پروردگارش به او يادآورى شده و او از آن اعراض کرده است؟! مسلّماً ما از مجرمان انتقام خواهيم گرفت!﴿22﴾
وَلَقَدْ آتَيْنَا مُوسَى الْكِتَابَ فَلَا تَكُن فِي مِرْيَةٍ مِّن لِّقَائِهِ وَجَعَلْنَاهُ هُدًى لِّبَنِي إِسْرَائِيلَ﴿23﴾
ما به موسى کتاب آسمانى داديم؛ و شک نداشته باش که او آيات الهى را دريافت داشت؛ و ما آن را وسيله هدايت بنى اسرائيل قرار داديم!﴿23﴾
وَجَعَلْنَا مِنْهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنَا لَمَّا صَبَرُوا وَكَانُوا بِآيَاتِنَا يُوقِنُونَ﴿24﴾
و از آنان امامان (و پيشوايانى) قرار داديم که به فرمان ما (مردم را) هدايت مىکردند؛ چون شکيبايى نمودند، و به آيات ما يقين داشتند.﴿24﴾
إِنَّ رَبَّكَ هُوَ يَفْصِلُ بَيْنَهُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ فِيمَا كَانُوا فِيهِ يَخْتَلِفُونَ﴿25﴾
البتّه پروردگار تو ميان آنان روز قيامت در آنچه اختلاف داشتند داورى مىکند (و هر کس را به سزاى اعمالش مىرساند)!﴿25﴾
أَوَلَمْ يَهْدِ لَهُمْ كَمْ أَهْلَكْنَا مِن قَبْلِهِم مِّنَ الْقُرُونِ يَمْشُونَ فِي مَسَاكِنِهِمْ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَاتٍ أَفَلَا يَسْمَعُونَ﴿26﴾
آيا براى هدايت آنها همين کافى نيست که افراد زيادى را که در قرن پيش از آنان زندگى داشتند هلاک کرديم؟! اينها در مساکن (ويران شده) آنان راه مىروند؛ در اين آياتى است (از قدرت خداوند و مجازات دردناک مجرمان)؛ آيا نمىشنوند؟!﴿26﴾
أَوَلَمْ يَرَوْا أَنَّا نَسُوقُ الْمَاءَ إِلَى الْأَرْضِ الْجُرُزِ فَنُخْرِجُ بِهِ زَرْعًا تَأْكُلُ مِنْهُ أَنْعَامُهُمْ وَأَنفُسُهُمْ أَفَلَا يُبْصِرُونَ﴿27﴾
آيا نديدند که ما آب را بسوى زمينهاى خشک مىرانيم و بوسيله آن زراعتهايى مىرويانيم که هم چهارپايانشان از آن مىخورند و هم خودشان تغذيه مىکنند؛ آيا نمى بينند؟!﴿27﴾
وَيَقُولُونَ مَتَى هَذَا الْفَتْحُ إِن كُنتُمْ صَادِقِينَ﴿28﴾
آنان مىگويند: «اگر راست مىگوييد، اين پيروزى شما کى خواهد بود؟!»﴿28﴾
قُلْ يَوْمَ الْفَتْحِ لَا يَنفَعُ الَّذِينَ كَفَرُوا إِيمَانُهُمْ وَلَا هُمْ يُنظَرُونَ﴿29﴾
بگو: «روز پيروزى، ايمان آوردن، سودى به حال کافران نخواهد داشت؛ و به آنها هيچ مهلت داده نمىشود!»﴿29﴾
فَأَعْرِضْ عَنْهُمْ وَانتَظِرْ إِنَّهُم مُّنتَظِرُونَ﴿30﴾
حال که چنين است، از آنها روى بگردان و منتظر باش؛ آنها نيز منتظرند! (تو منتظر رحمت خدا و آنها هم منتظر عذاب او!)﴿30﴾